18 Eylül 2017 Pazartesi

Zafer Benimdi...




                 







               Aylardır sabah uyandığımda her şeyin geçmiş olduğu hayaliyle yaşamıştım ve o gün nihayet gelmişti.... Sabah uyandığımda önce pek bir şey hissetmemiştim çünkü zaten bayağı süredir kendime yabancı değildim. Flu görüyordum ve çevre, yaşamak garipti. Hani diyordum ya bir kopukluk var diye hah işte yataktan kalkmayana kadar fark etmedim ama ayağa kalkıp etrafıma baktığımda Aman Allah  ' ım o da ne ? Flu görmüyordummmmm. Her şey normaldi. Odalara gidip bakıyorum, balkona çıkıyorum herşey normal. İşte hayattayım , her şey gerçek, hayatın içindeyim; tamamen benim tamamen. Aylardır çektiğim ızdıraptan ağlamıştım. Ağlıyordum hem de hıçkıra hıçkıra. Hiç geçmeyecek bu acı hiç bitmeyecek gibiydi. Öyle bir şeye bulaşmıştım ki aklım almıyordu. Bir daha eskisi gibi olmak bana inanılmaz ve çok zor geliyordu. İnsan o durumdan nasıl çıkabilirdi ki ? Çıkarmış işte hemde girdiği gibi çıkarmış. O beyin nasıl algıyı kapatmayı biliyorsa açmayı da gayet bilirmiş. Demek ki zamanı varmış ve ben o zamanı doldurmuşum. Boş yere kendimi paralamışım. Bu hastalığın sebebini öğrendikten sonra onu stresten uzak tutmuş olabildiğince rahat ettirmiştim. Ve anlamıştı artık korkulacak bir şey olmadığını ve algılarını açmıştı. Gözümdeki o perde kalkmış, beynimdeki sis geçmişti. Eskisi gibi seri konuşuyor ve konuşulanları, okuduklarımı anlayabiliyordum. Ne kadar komik değil mi?... O gün  eşimi ve annemi arayıp ağlayarak Ben varım, her şey gerçek, hayat var, her şeyi hissedebiliyorum diye anlatmıştım. Bu durumu ne kadar normal karşıladılar bilmiyorum. Birine ben varım demek ne kadar gerçekse artık :)) Hep söyledim yine söylüyorum: Bu hastalığı ancak ve ancak yaşayan anlar. Ne kadar anlıyorum dese de kimse o acıyı anlayamaz tarif de edilemez zaten. İşte en zor kısmı da bu: Anlaşılamamak. 


               O gün ayaklarım yerden kesikti. Adeta bir çocuk gibiydim. Aylar sonra yeniden doğmuştum evet yeniden doğdum. Aylar sonra tamamen hayattaydım. Dünyaya gelmiş uzaylı gibi bakmıyordum etrafa. Kuşlar, güneş, deniz,insanlar... Her şey gerçekti ve muhteşemdi. Bağırıp çağırmak istiyordum işte ben varım diye. Atlattım,yendim, ben kazandım , ben.... O köpek de yoktu artık çünkü o benim acılarımla korkularımla besleniyordu. Ben iyi oldukça o küçüldü ve şimdi tamamen yok oldu. Özgürdüm artık, ve çok daha güçlü. Deli gibi konuşuyordum ,özgürce. Takılmadan, unutmadan, çekinmeden. Herkese çok normal gelen bu şeyler benim için paha biçilemezdi...Başka bir ben vardı artık. Bir ben vardı benden içeri :))Birde tam bitti derken bir sabah uyanipta yeniden.....😞😞
           





   https://www.youtube.com/watch?v=ZDBgsAitSe4  youtube kanalımdan paylasimlarimi izleyebilirsiniz...

10 yorum:

  1. Merhaba, blog dünyasına hoş geldiniz... öncelikle geçmiş olsun demek istiyorum, böyle bir rahatsızlığı bu ismiyle duymamıştım. Kendine yabancılaşma konusunun da bir hastalık olabileceğini bilmiyordum. Yazılarınız sayesinde başka insanlara da rehber olabilecek konumdasınız.

    Blog Tecrübem' in yorum sayfasında varlığınızdan haberdar oldum. Sizi eklemek isteyenler için, blog sayfa ayarlarından "izleyiciler" butonunu eklerseniz bir çok kişi takibe alabilir. Güzel günler ve yayınlar diliyorum :)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. İlginiz için teşekkür ederim blogda yeniyim. Hemen ekledim başka tavsiyelere açığım :)

      Sil
  2. Çok geçmiş olsun. Blog dünyasına hoşgeldiniz.

    YanıtlaSil
  3. Yanıtlar
    1. yazılarımda anlattım diğer yazıarımı okursanız iyileşme evrelerimi anlattım. Öyle pat diye geçmedi tabi aylar sürdü. Diğer yazılarıma göz atın iyi günler

      Sil
  4. Bu yorum yazar tarafından silindi.

    YanıtlaSil
  5. Bende ilaç kullanıyorum siz hangi ilacı kullandiniz lütfen cevap verirmisiniz

    YanıtlaSil
  6. Yalvarıyorum sana Allah rızası için beni ekle 05363986019 bu mübarek gün için karnımdaki bebeğim için çok zor durumdayım kendime yabancılaşma yaşıyorum sanki kendimi tanımıyorum:(

    YanıtlaSil