Kapıdan içeri girer girmez gördüğüm kalabalık adeta ürküttü beni.Tüm gözler sanki beni izliyor ve her şey üstüme üstüme geliyordu. Bir yandan kalbim çarparken bir yandan da inanılmaz şekilde terliyordum.Ne olduğuna pek anlam veremesem de zar zor iki kelimeyi bir araya getirip kendimi tanıttım ve yerime geçtim. Halen terlemem geçmemişti. İnsanlar benle konuşmaya çalışıyor ve birşeyler soruyorlardı ancak ben sanki dediklerini duymuyor ve anlamıyordum.
Bir ara kafamı masaya eğmiş kendimi iyi hissetmeye çalışırken birden kafamı kaldırdım veeee....İşte o an.....Hayatıma bir kabus gibi oturan, hastane hastane süründüren , aylarca hissiz ve bitik halde geçirmeme sebep olan ve adını bilmediğim bu hastalıkla o an tanışmıştım ve her şey o an başlamıştı. Daha ilk gün gibi aklımda. Nasıl anlatırsın o anı derseniz ; ruhum bedenimden ayrıldı ve dışarıdan kendimi izlemeye başladım, evet resmen sanki kendimi izliyordum. Sanki o an bütün her şeyin boyutu değişti ; Renkler mat ve soluk , her şey flu insanlar kargacık burgacık....Birileri konuşuyor....Sesler uğultu şeklinde...Evet sanki bi rüyanın içindeyim sanki bu olanlar gerçek değil, sanki ben şu anda burda değilim.'' Allah' ım bu da nesiydi, neler oluyordu?'' Yok kesinlikle aklımı oynatıyordum.
Hemen masadan kalkıp lavaboya koştum ve kendime bakmak istedim. O an o kadar hissizdim ki sanki yoktum ya evet yoktum,yok olmuştum kaybolmuştum..''.Aynada gördüğüm kişi ben miydi ben ne demekti, ellerim.... Bu eller benim mi....''Alllah' ım bunun başka açıklaması olamazdı deliriyordum evet deliriyordum. İşte sonunda aklımı yitiriyordum.Dehşete kapıldım.Nefes alamıyor gibiydim, üstelik çarpıntım da vardı ve terliyorum da.O an can havliyle kendimi nasıl dışarı attım ağlayarak nasıl hastaneye gittim hatırlamıyorum bile.Hatırladığım tek şey hayatımın en korkunç ve en berbat günüydü. Nasıl korkup kaçtıysam iş yerine haber bile vermeden çıkıp gitmişim daha sonra bir de tutanaklar soruşturmalarla uğraştım bu da bonusuydu bana😢
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder