O kadar çaresizdim ki elimden hiç bir şey gelmiyordu . Keni hayatıma bir film izler gibi seyirci olmuştum. Bu ne büyük bir acıydı. Bir de buna insanların abartıyorsun gözüyle bakmaları yok muydu hepten çildırıyordum. Kim yokluğu tercih ederdi ki ? O an iyi olacaksın deseler her şeyimi ortaya koyacak kadar çaresizdim. Çaresizce inetrnetten araştırmalar yapıp belki iyileşenler vardır umuduyla site site dolaşıyordum. Sayısız hastanenin farklı doktorlarının belki yeni bir şeyler duyarım şu zamanda geçecek diyeceklerini umarak kapılarını aşındırmıştım ama ne yazık ki her defasında sorduğum '' Bu kalıcı mıdır? Bana süre verin ne zaman geçecek bu? '' sorularıma hep aynı yanıtları aldım: '' Kesin bir şey diyemeyiz , bir süre veremeyiz , biraz da sizin elinizde '' hatta geçen de var kalan da diyeni bile oldu ve ben her defasında doktor kapısından biraz daha kötü ve fenalaşmış olarak döndüm. İkna olmaya ihtiyacım vardı , biri geçecek desin bir sene sonra olsun ama geçsin razıyım... Malesef Depersonalizasyon ve Derealizasyon konsunda kimse pek bir şeyy bilmiyor sağolsun ! doktorlarımız kimsei aydınlatmıyor. Hemen bir sakinleştirici yok savunma mekanizması yok kaçış ezberledim artık ama hiç biri beni ikna edemedi beynime bir şey olmadğını ve en son gittiğiğimiz doktora eşim benim şizofren olup olmadığımı sormuş. Adam haklı ben bile bundan şüphlenirken onun düşünmemiş olması imkansızdı. Ama korkmayın değilsiniz. Sonraki yazılarımda detaylarıyla nedn bu halde olduğumuzu anlatıcam size:) Bir de son gittiğim doktordan bende sadece depersonalizasyon değil derealizasyon da olduğunu öğrenmiştim. Hadi buyur burdan yak...
İnsan içine çıkamamam düzelmemiş aynı durumda devam ederken çok kötü bir olay yaşadım. Babamı kaybettim... Hemde hiç sebepsiz yere. Bu zaten başlı başına bir travma olmakla birlikte benim gibi birine neler yaşattığını varın siz düşünün... Hissizliğim tavan yapmış, yabancılaşmam en üst raddede tamamen yok oldum. Yerle gök arası bir yerdeyim. Yaşayıp yaşamadığımı kendimi sürekli çimdikleyerek anlamaya çalışıyorum. Geçirdiğim ağlama nöbetlerinin , krizlerin haddi hesabı yok. Şimdi burda bir dip not düşmek istiyorum ben bile diyorum çünkü yaşadıklarımın ne büyük olduğunu okudunuz iyi olduğuma atlattığıma göre siz hayli hayli atlatırsınız güvenin bana:)
Bu denli ağır şeyler yaşayıp halen nasıl ayakta olduğuma şaşırıyordum. Bi haber yaşıyordum gerçi. Yolda yürürken araba çarpacak gibi oluyor, eve geliyorum hangi ara geldim, yemeği ocakta unutuyorum, anahtarı kapıda , ütüyü prizde...Bunları size korkun diye anlattmıyorum ne kadar ağır bir haldeyken bile iyileşilebileceğini anlayın diye anlatıyorum. Bu kadar vasat bir haldeyken ve yeni evli biri olarak evliliğimin nasıl etkilendiğini anlatmama gerek yoktur umarım o naktadan bile bu noktaya gelinebildiğini gelinebileceğini anlatmak için yazıyorum.Bu süre zarfı içinde yaşadıklarımın hepsini yazmaya kalksam sayfalar sürer çünkü bu durum aylarca sürdü. Aylarca işime gidemedim.Aylarca hastane hastane dolaştım,krizler geçirdim, canımakıymaya kalktım. Dövündüm, ağladım, çırpındım, fenalaştım; Sonuç, koca bir hiç. Çırpındıkça battım, daha kötü oldum delirmenin eşiğine gelmiştim. Belki de bi yerlerde yanlış vardı. Aylardır ilaç kullanıyorum bana mısın demiyor. Bende gerileme olacağına her geçen gün kötüye gidiyorum bir şeyde eksiklik vardı ve belki de iyi bir doktor bulmam gerekti. Ve değişim o zaman başladı....
https://www.youtube.com/watch?v=ZDBgsAitSe4 youtube kanalımdan paylasimlarimi izleyebilirsiniz...
Nasıl geçti peki lütfen yazarmisiniz
YanıtlaSil