Farkındalık...

            

                   Sabah dinlenmiş bir şekilde uyandım. Sanırım verdiği yeni ilaç iyi gelmişti neyse en azından uyku sorunu yaşamayacaktım. Kendime bir plan yapıp  artık evde oturup bu hastalığın geçmesini beklememeye karar vermiştim. Yarın sabah terapiye gidecektim ve işten aldığım iznin süresi bitiyordu ama ben işe gidecek gibi değildim ama bu sorunun üzerine gitmem gerektiğinin de farkındaydım. Sürekli bu şekilde kaçamazdım tam 4 ay olmuştu ben işe gitmeyeli iyice asosyalleşmiştim ama biraz antrenman yapmadan iş yerine gitmeye hazır olmadığıma emindim. Bi hafta daha iznimi uzattım ve aylar sonra ilk kez tek başıma dışarı çıktım. Madem stres sonucu bu duruma gelmiştim o halde stresi mümkün mertebe uzak tutmam gerekliydi kendimden. Bi kafeye gidip bir kahve içmeye karar verdim. Kafeye girerken biraz tedirgin oldum insanlar üstüme gelmeye başladı normalde hemen çıkıp gitmem gerekliydi ama hayır bu sefer yapmayacakım en kötüsü ne olabilirdi ki üzerine gidecektim ve öyle de yaptım. Gidip en kuytu köşeyi seçip zar zor çekinerek kendime bir kahve söyledim. İnsanları izliyordum. Konuşuyorlar, gülüşüyorlar, eğleniyorlar bense anlamsız bir şekilde onlara bakıyordum. Bunlar ne yapıyordu... ?  Neden bu kadar mutluydu...? Sonra birden o his geldi şu anda ben burda mıydım??? Aman Allah ' ım yine yabancılaşmaya başlamıştım ama kalkmamaya diretiyordum öylece bekledim. Eve de gitsem ne değişecekti ki. Ama ya burda fenalaşırsam? Kahvemi bitirip eve koştum ve kendimi yatağa attım. Bu hep böyle mi devam edecekti, bunu nasıl aşacaktım? Beynim algılarını ne zaman açacaktı ya ben o zamana kadar bu şekilde nasıl yaşayacaktım... Uykum....Gel kurtar beni bu düşüncelerden...

                  Bu gün randevum vardı. Dünden sonra biraz ümitsizliğe kapılsam da doktorun söylediklerini hatırlayarak rahatlamaya çalıştım.Terapiye başlamam farkındalık oluşturmam adına iyi bir başlangıç olmuştu. Bir saat boyu ne konuştuğumuzu yazmayacağım. Ama önemli noktalara değinmek istiyorum:  iDaha önceki doktorum gibi Bilgin Hanım da bunun geçeceğni ama zaman gerektiğini, ben bu şekilde stres yapıp korktukça başa sardığımı anlattı. Hiç bir şey olmamış gibi davranacaksın dedi evet sanki o an normalmişsin gibi aldırmayacaksın. Bunu nasıl başarabilirdim ki ?? Bunun zor olduğunu ama bu şekilde kaçarak bunu aşamayacağımı anlattı. Bunu bir köpeğe benzetti. Sürekli bana havlayarak beni korkutan bir köpek. Bu köpek benim korkularımla yaşıyor ve , ben korkup kaçtıkça onu dinledikçe daha da güçleniyordu. Ben ne yapmalıydım, onun havlamalarına kulak asmamalıydım...Sürekli insan içine çıkacaktım. Bundan korktuğumu ve o anda yabancılaştığımı anlattım ona ve bana şu soruyu sordu :

                       Yabancılaştın diyelim, ne olacak ??  Biraz düşünerek fenalaşacağımı söyledim. 
                       Peki ya fenalaşırsan ne olacak ??     Bayılabilirim... 
                       Bu güne kadar en ağır zamanlarında bile bayılmadın öyle değil mi?   Evet....
                       Demek ki kontrol sende , bilincin yerinde ve yine bayılmayacaksın.  ...........
                       Bayıldığını farz edelim, ne olacak seni korkutan ne??     Rezil olurum.........
                       Bu güne kadar panik atak geçiren yada epilepsi krizi geçiren biriyle dalga geçildiğini gördün mü ??  Hayır.....
                       Demek ki seninle de geçilmeyecek.... Doğru böyle düşünmemiştim...
                        
                 Korktuğum ortamda en kötüsü ne olabileceğini kendime sormamı istemişti sonuçta bu beni öldürmeyecekit ve ennn kötüsü ne olabilirdi? Evet aslında korktuğum şey neydi rezil olmak mı bu güne kadar en ağır seyrinde bile bayılmamıştım ki bayılsam bile kim bana bayıldım diye gülecekti ki...O anda bu korkumun ne kadar yersiz olduğunu anlamıştım.

                Benim neden depersonalizasyon olduğumu araştırdık.. Olaydan önce neler yaşadığım, neyi kafaya taktığım konusunu irdeledik. Kötü bir olay yaşamıştım ve o olayda kendimi affedemiyordum. Bunu neden yaptım, bu neden oldu diye sormaya başlamıştım. Uykularıma bile bu konu girer olmuştu. Ben bu konuyu fazlaca büyüttüğümü ve yine bakış açımı değiştirmemi bu seanslara borçluyum. O olaydan kaçmıştım hep halbu ki orda masaya yatırdık aslında gerekizce büyütüp abarttığımı gördük. Olayla ilgili aklıma takılanlara aynen yukardaki gibi soru cevap şeklinde giderek mantıksızlığını anladık. Ve seanslar sonunda artık o olay aklıma geldiğinde üzüntü duymuyordum ve üzerinde düşünmüyordum. 

              Hastalıkla ilgili ise bayağı bir farkındalık olmuştu. Depersonalizasyonu iyice tanımaya başlamıştım. Ayrıca bana bir tavsiyede bulunmuştu. En büyük korkum ilk atağın geldiği iş yerime gidememe korkum...Bundan daha fazla kaçmamamı ve işe gitmem gerektiğini söyledi. Yine ben bundan korktuğumu söylediğimde bana En kötüsü orda ne olacak ?? oldu. Yeniden atak geçirir miydim korkusunu aşamıyordum ama artık bilinçlenmiştim. Kontrol bendeydi o köpeği beslememeliydim. İlk defa yaşadığımda bile bayılmamıştım bu sefer de bayılmazdım. Eğer kendimi kötü hissedersem neler yapmam gerektği hakkında da konuştuk : Beynim duruyor, bir şey sorulunca hemen cevaplayamıyordum ve böyle bir şey olduğunda biraz müsade istememi yorgun olduğumu yada bu gün pek dikkatli olmadığımı biraz sonra ilgileneceği mi söylememi istedi. İyi hissetmediğim taktirde biraz balkona yada dışarıya çıkıp nefes egzersizleri yaparak ya da bir çay kahve içerek kendimi moralize ermemi söyledi. Mümkünse amirimden durumumu anlatıp daha az yoğun bir birime verilmeyi rica etmemei istedi. Tüm bunları not almıştım. 4. seansımızda bayağı yol kat etmiştim zaten. Artık o köpekten korkmuyor bunun eninde sonunda beni terk edeceğini biliyordum. Şimdi geriye öğrendiklerimi uygulamk kalıyordu. Bir defa bunu aştın mı bir defa o iş yerine gittin mi yada korktuğun her ne ise bunun olmyacağını gördüğünde artık rahatlayacaksın demişti ve ben o ilki başarmıştım.Şimdi her şey farklılaşmaya başlamıştı...