Uzun zaman oldu bloğuma girmeyeli. Bu süre zarfında çok şey oldu tabi iyileşmiştim evet ama hastalığım maalesef nüksetti. Yani şöyle diyeyim iyileşme safhasında olan arkadaşları korkutmak istemem stres yaşadım ve tekrar yabancılaşma hissettim tabi ki eskisi gibi olmadı olamazdı. Çünkü bi kere hastalığı tanıdım ve korkmuyordum, o esnada neler yapmam gerektiğini biliyordum ve en önemlisi bunun sadece geçici bir his olduğunu biliyordum o yüzden çok korkutmasa da her stres yaşadığımda bu böyle mi olacak dedirtti. Benim en büyük handigapım bu hastalığı bana verilmiş bir ceza olarak görmemdi. Neden ben.... Neden bu hastalık.... Ama şu an ne diyorum biliyor musunuz iyi ki bu hastalığı yaşamışım. Yaşadım ki hayatın aslında ne kadar değerli olduğunu anladım. Allah' ın bana verdiği bir ceza olarak değerlendirmiştim bu hastalığı, isyan etmiştim, her sabah uyanıp da yine hissiz olduğumu görünce neden beni duymuyor diye veryansın etmiştim. Ama atladığım bir şey vardı hani derler ya Allah sevdiği kulunu sınarmış. Kul ondan uzaklaşınca Allah onu ansın diye bir musibet verirmiş. Son zamanlarıma baktım da onu unutmuştum, hiç ölmeyecek gibi yaşıyor her gün yat kalk, işe git, ye,iç,gez,eğlen yaşıyordum. Peki ben bunun için mi gelmiştim bu dünyaya...Bir gaflet uykusuna dalmıştım adete ve bu gafletten uyanmam için Allah bana bu hastalığı verdi. Ben kimim,neyim,nerdeyim diye aylarca sormuş aslında cevap belliyken ben hastane köşelerinde dermen aramıştım. Benim asıl bulmam gereken bir şey vardı: Kendimi.....
 |
Son atağım çok kötü geçmişti ve ben yine neden ben bunları yaşıyorum diye isyanlardaydım. Herkes gülüp konuşurken ben köşeme sinmiş yokluğu yaşıyordum. İçimden duy beni gör beni neden unuttun beni diye geçiriyordum. O an ona yalvarasım geldi evet hem de bütün benliğimle. Gidip güzel bir abdest aldım ve huşuyla ve ağlayarak namaz kıldım. İçimden öyle bir ağlamak geliyordu ki tutamıyordum. Ağladım secdeye kapanarak. Derdimi anlattım, içimi döktüm, çare istedim ve üzerimden bir yük kalkmış gibi hafif hissettim o an. bir rahatlama bir hafiflik geldi üzerime. Kıldım,kıldım ve kıldıkça ağladım. Hani çok susuz kalırsın da suyu bulursun kana kana içersin öyle bir şey. Kimse beni anlamasa da anlayan gören Rabbimin olması bana iyi geliyordu.Bu durum bir gün geçecek Merve dedim hiç bir hastalık ömür boyu kalmamıştır kalmaz sen en kötü durumdan bu günlere geldin dedim çok yol katetttin yine edeceksin dedim. Olaki geçmiyo geçmeyecek dediler napabilirsin.... Evet bi an düşündüm napabilirdim ki sen artık böylesin deseler kendimi öldürme gibi bir lüksüm varmı hayır paşa paşa yaşayacağım bu hayatı. Hastanede çalışmam bazı gerçekleri görmem konusunda bana yol gösterdi.Yıllarca yatağa bağımlı olanlar, doğuştan engelliler, görmeyen duymayanlar...Peki bunlar ne yapsın dedim kendi kendime.En azından senin iyi olma ümidin var onlar bu hayatı sonuna kadar böyle geçireceğini bildiği halde yaşıyor hemde mutlu olarak. Ve kendi kendiime artık üzülmiyeceğim kendime acımayacağım diye söz verdim. Bir gün azaldığı gibi yeniden yok olacağı günü sabırla bekleyecektim.
Herkes ne inançta bilemem. Ama inancınız ne olursa olsun birşeylere inanın. Gerçekten bu çok önemli. Kendinize, gücünüze, Rabbinize....Bir gün herşeyin yoluna gireceğine....Bana çok yazan oluyor evden çıkmıyorum, çıkmak istemiyorum, işe gitmiyorum, okula gitmek istemiyorum geçmiyo olmuyo diye. İyi de bu şekil odalara kapanmak çözüm değil ki. Korkarak, kaçarak, hayattan soyutlanarak. Bunu bende yaptım evet çok kötü olduğum zamanlar da odamdan çıkmak dahi istemiyordum ama çözüm bu değil çözüm inadına hayatın içinde olmak. Adım atmak, sosyal olmak. Hissetmiyorum ama orda yokum gibi diyenler de var evet belki öyle hissediyorsun ama ordasın ve herkes kadar gerçeksin. Bu hissi kaçarak beslememen lazım . Bu bir mücadele ise bu mücadeleyi kazanmak için çaba sarfetmeniz lazım. Bi futbol müsabakasında olduğunuzü düşünün. Rakibiniz sürekli hücumda...Köşenize çekilip sizi yemesini mi izlersiniz yoksa atağa mı geçersiniz...Bence atağa geçmelisiniz, teslim olmamalısınız. Sen mi güçlüsün ben mi diyerek gücünüzü göstermelisiniz. Ne zaman mücadeleyi bırakıp köşenize çekilirseniz işte o zaman maçı kaybedersiniz...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder